Friday 5 February 2016

பெங்களூர் நாட்கள் - விமர்சனம்

நமக்கு இருப்பது ஒரு வாழ்க்கை, அது நமக்கு பிடித்தது போல் வாழ வேண்டும், என்று தத்துவத்தை கொண்ட பல படங்கள் திரைக்கு வந்துள்ளது. இதில் மலையாள இயக்குனர் அஞ்சலி மேனன் இயக்கத்தில் கேரளாவில் வெளிவந்த படம் பெங்களுர் டேஸ்.

இப்படம் அதிரிபுதிரி ஹிட் அடிக்க, ரீமேக் ரைட்ஸை தமிழ் சினிமா வாங்கியது, துறுதுறு ஆர்யா, அப்பாவி பாபி, கலகலப்பான ஸ்ரீதிவ்யா, ரப் & டப்பான ராணா என பிரமாண்ட கூட்டணியுடன் தமிழில் பெங்களூர் நாட்களாக இன்று வெளிவந்துள்ளது.
கதைக்களம்

ஸ்ரீதிவ்யா படித்து நல்ல வேலைக்கு போக வேண்டும் என்று கனவில் இருக்க, ஜாதகம் மூலம் திருமணம் என்று இடி வந்து விழுகின்றது. இதை தொடர்ந்து இவருக்கு, ராணாவுக்கும் திருமண ஏற்பாடு நடைப்பெறுகின்றது. ஸ்ரீதிவ்யாவின் கசின்ஸ் பாபி, ஆர்யா.

பாபி பெங்களூரில் இன்ஜினியராக பணிபுரிய, இதே ஊரில் பைக் மெக்கானிக்காக ஆர்யா வருகிறார். ராணாவிற்கு ஏற்கனவே ஒரு பெண்ணுடன் காதல் இருந்ததால், ஸ்ரீதிவ்யாவுடனான திருமண வாழ்க்கையில் ஈடுபாடு இல்லாமல் இருக்கிறார்.

ஆர்யா ரேடியோ ஜாக்கி பார்வதியை காதலிக்கின்றார், பாபி எப்போதும் வாழ்க்கையில் ஒரு கோடு போட்டு அதில் நேராக போய்க்கொண்டு இருப்பவர். இதில் இடையில் ஒரு காதல் தோல்வியை வேறு சுமந்து வருகிறார்.

ஆர்யா காதல் இவரின் வேலையை காரணம் காட்டி பார்வதி மறுக்கிறார். இதை தொடர்ந்து ஸ்ரீதிவ்யா-ராணா திருமண வாழ்க்கை என்ன ஆனது?, பாபி சிம்ஹா தன் கோட்டை விட்டு வெளியே வந்தாரா?, ஆர்யா தன் கோலில் வெற்றி பெற்று பார்வதியை கரம் பிடித்தாரா? என்பதை ஒரு எமோஷ்னல் ட்ரவலாக கூறியிருக்கிறது இந்த பெங்களூர் நாட்கள்.
படத்தை பற்றிய அலசல்

நம்மூர் பசங்க பலரும் இந்த படத்தை கண்டிப்பாக மலையாளத்தி பார்த்திருப்பார்கள், அதனாலேயே பலரும் சீன் பை சீன் இது தான் அடுத்தது என ரன்னிங் கமெண்ட்ரி கொடுக்கின்றனர். இதுவே படத்திற்கு பெரும் சுமையாக வந்து நிற்கின்றது.

மலையாளத்தில் கேரளா இங்கு கோயமுத்தூர், அதில் துல்கர் ஆர்டிஸ்ட், ஆர்யா செல்பி பைத்தியம் என ஒரு சில மாறுதல்களே படத்தில். துல்கருக்கு இணையாக ஆர்யாவும் தன் துறுதுறு நடிப்பார் அசத்துகிறார். மனதில் ஒரு சோகத்தை வைத்துக்கொண்டு வெளியில் சந்தோஷமாக இருக்கின்றார்.

பாபிக்கு இதுப்போன்ற அப்பாவி கதாபாத்திரம் நன்றாக செட் ஆகின்றது, இருந்தாலும் நிவின் பாலியிடம் இருந்த ஒரு ரியாலிட்டி கொஞ்சம் மிஸ்ஸிங். பாகுபலியில் மிரட்டும் வில்லனாக பார்த்த ராணா இதில் மிகவும் அடக்கி வாசிக்கின்றார். தன் காதலியை இழந்த சோகத்தில் மனைவியிடம் நெருங்கி பழகாமல் இருப்பது, கிளைமேக்ஸில் சீட் பெல்ட் போடுங்க என்று சொல்லி காரில் பறப்பது என ராணா கலக்குகிறார்.

ஸ்ரீதிவ்யா இன்னும் பல மடங்கு நடித்திருந்தாலும் சாரி மேடம், நஸ்ரியா கியூட் இதில் மிஸ்ஸிங் தான். தெலுங்கு சினிமாவில் முன்னணி இயக்குனர் பாஸ்கர், நம்மூர் சந்தோஷ் சுப்ரமணியத்தில் ரியல் இயக்குனர் இவர் தான், தமிழுக்கு வெல்கம் சார்.
க்ளாப்ஸ்

படத்தின் காமெடி காட்சிகள், மலையாளத்தில் பார்த்திருந்தாலும் பல இடங்களில் சிரிப்பை வரவைக்கின்றது, அதிலும் குறிப்பாக சரண்யா பொன்வன்னன் பாபியின் அம்மாவாக வந்து அசத்துகிறார்.

படத்தின் இசை மலையாளத்திற்கு இசையமைத்து கோபிசந்தர் தான், பாதி இசை அப்படியே கொடுத்து விட்டார், ஆனாலும் ரசிக்க வைக்கின்றது, ஒளிப்பதிவும் கலர்புல்லாக இருக்கின்றது.
பல்ப்ஸ்

எத்தனை மாற்றங்கள் வந்தாலும் பெங்களூர் டேஸ் ஒரு மைல் ஸ்டோன் படம், இதில் ஒப்பிட்டுவதை தவிர்க்க முடியவில்லை, மேலும் முதல் பாதியில் இருந்த வேகம் இரண்டாம் பாதியில் கொஞ்சம் தடுமாறுகிறது. கேரளா ரசிகர்களுக்கு ஓகே, நம்மூருக்கு வேகம் வேண்டுமே பாஸ்கர் சார்.

மொத்தத்தில் மலையாளத்தில் பார்க்கதவர்களுக்கு மட்டும் இந்த பெங்களூர் நாட்கள் ஒரு புதிய அனுபவத்தை கொடுக்கும்.

விசாரணை, விசா‘ரணம்’! டைரக்டர் வெற்றி மாறனுக்கு ஒரு பூ ‘விலங்கு’ பார்சேல்…!

‘இதுதாண்டா போலீஸ்’ என்ற கதைகளும், ‘இதுவும்தாண்டா போலீஸ்’ என்ற கதைகளும் தமிழில் மட்டுமல்ல, சகல மொழிப் படங்களிலும் சகஜம்! ஆனால் அதிகாரத்தின் பூட்ஸ் கால்களில் சிக்கி அநியாயமாக செத்துப் போகும் மூன்று கூலிகளின் வலியை அப்படியே மனசுக்குள் இறக்கி வைத்த வகையில் இந்த விசாரணை, விசா‘ரணம்’! டைரக்டர் வெற்றி மாறனுக்கு ஒரு பூ ‘விலங்கு’ பார்சேல்…!

பார்க்கில் படுத்துறங்கி, பக்கத்து கிராமத்தில் வேலை பார்த்து வரும் தினேஷை போலீஸ் அள்ளிக் கொண்டு போகிறது. கூடவே அவருடன் பார்க்கில் தஞ்சமான மேலும் மூன்று பசங்களும் ஸ்டேஷனுக்கு அள்ளி வரப்பட, பிரித்து மேய்கிறார்கள் நால்வரையும். ‘ஒத்துக்கோ ஒத்துக்கோ…’ என்று அடிக்கும் அவர்களிடம், ‘எதை ஒத்துக்கணும்?’ என்பதை கூட அறிந்து கொள்ள முடியாத அந்த அப்பாவிகளுக்கு அப்புறம்தான் தெரிகிறது, நமக்கு திருட்டுப்பட்டம் கட்டப் போகிறார்கள் என்பது. இறுதிவரை “நாங்க தப்பு செய்யல. ஏன் செய்யாத தப்பை ஒத்துக்கணும்” என்று பிடிவாதம் பிடிக்கும் அவர்கள், கந்தலாக கிழிந்து காகிதமாக நைந்து போன பின் நீதிமன்றத்தால் விடுவிக்கப்படுகிறார்கள். விட்டாலும் விதி துரத்துமல்லவா? தங்கள் விடுதலைக்கு, போகிற போக்கில் உதவிய வேறொரு போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டருக்கு உதவப்போக, அதற்கப்புறம் அவர்கள் அனுபவிக்கும் அடிஷனல் அவஸ்தைதான் மீதிப்படம்! படம் ஆரம்பித்து முடியும் வரை, ஒரு இனம் பிரியாத பீதி தலைக்குள் இறங்கி, நெஞ்சுமேல் நடந்து, வயிற்றுக்குள் விரவி, அப்படியே கால்கள் வழியாக மெல்ல மெல்ல இறங்குகிறது. படத்தில் சம்பந்தப்பட்ட ஒவ்வொருத்தரும் மிரட்டிபுட்டாய்ங்களே…!

ஒரு லாக்கப், அதற்குள் ஆடு போல அடைக்கப்பட்டிருக்கும் கைதிகள். லாக்கப் கொடூரங்கள். அந்த முதல் பாதியை பார்க்கிற எவரும், போலீஸ் ஸ்டேஷன் அமைந்திருக்கும் தெருவழியாக கூட செல்ல மாட்டார்கள். அதுவும் தினேஷ் வாங்குகிற அடி, அப்படியே நிஜம். விழுகிற ஒவ்வொரு லத்தி அடிக்கும் அந்த தோலும், சதையும் எம்பி எம்பி அடங்குகின்றன. இவர் வைக்கிற காலடி ஸ்டெப்ஸ்சில் கூட, அவ்வளவு பாந்தமான நடிப்பு. ஹார்ட்ஸ் ஆஃப் தினேஷ்! சிறைக்குள் இவர்கள் நடத்துகிற உண்ணாவிரதத்தை, போலீஸ் மூளை எப்படி முறியடிக்கிறது என்பதெல்லாம் ஜஸ்ட் லைக் தட்டாக கடந்து போகும் அராஜகம். அந்த நீதிமன்றத்தில் காவல் அதிகாரியை, “யோவ்… அப்படியே திரும்பி நில்லு. சாயங்காலம் வரைக்கும் இப்படியே நிக்கணும்” என்று நீதிபதி சொல்கிற காட்சி, அவ்வளவு நேர அராஜகத்தின் மீதும் தடவப்பட்ட கருணை ஆயின்ட்மென்ட். தினேஷூடன் நடித்திருக்கும் முருகதாஸ் மற்றும் இரு இளைஞர்களுக்கும் ஸ்பெஷல் பாராட்டுகள்.

பிற்பாதியில் கதை அப்படியே ஜம்ப் ஆகி, இன்னொரு பரபரப்புக்குள் நுழைந்து கொள்கிறது. இது தமிழ்நாட்டு எல்லை. அதே போலீஸ் ஸ்டேஷன். அதே தினேஷ் அண்டு நண்பர்கள் குழு. ஆனால் தெலுங்குக் காரனாவது உசிரோட விட்டான். இவனுங்க? என்ற கேள்வியை எழுப்பி, கிறுகிறுப்பாக ஒரு வணக்கத்தை போட்டு படத்தை முடிக்கிறார் வெற்றிமாறன். நாடு முழுக்க ஒரே காக்கிதான். ஆள்தான் வேறுவேறு…

வரவர சமுத்திரக்கனி, எந்த கேரக்டரில் நடித்தாலும் பிடிக்கிறது. மேலதிகாரியின் கட்டளைக்காக ஓடி ஓடி வேலை பார்க்கும் அவர், கடையில் அதே அதிகாரத்தால் மிரட்டப்பட்டு அதற்கும் கட்டுப்படுகையில், அவர்கள் கண்களில்தான் எத்தனை வேதனை? ‘‘இல்லீங்கய்யா… நான் ஆஸ்பிடலுக்கு கூட்டிகிட்டு போவேங்கய்யா” என்று மேலதிகாரிக்கு கட்டுப்பட்டும், படாமலும் முரண்டு பிடிக்கிற காட்சியில் யாருக்கும் ஒரு சொட்டு கண்ணீர் நிச்சயம். “என்னை நம்பி வந்த பசங்கய்யா” என்று தினேஷ் அண்டு நண்பர்களுக்காக கெஞ்சுகிற காட்சியிலும் கூட அந்த கண்ணீர் ரிப்பீட்!

அரசியல்வாதிகளுக்கு நட்பு வட்டத்தில் மட்டுமல்ல, அவர்ககளுக்கு ஆடிட்டராக இருந்தால் கூட எவ்வளவு சிக்கல் என்பதை துல்லியமாக்குகிறார் கிஷோர். சும்மாவே அவர் நடிப்பு அவார்டுகளுக்குரியது. இதில் கட்டித் தொங்கவிட்டு காலி பண்ணுகிறார்கள். பிணமாக கிடக்கிற போது கூட, அப்படியே அதுவாக மாறியிருக்கிறார் கிஷோர். வாழ்த்துட்டீங்க கிஷோர்.

ஒரு அராஜகமான போலீஸ் ஸ்டேஷனில் சிரித்துக் கொண்டே கழுத்தறுக்கும் எஸ்.ஐ ஆக டைரக்டர் ராமதாஸ். ஒரு உயிர் போவதற்கு அவர் கொடுக்கிற அந்த தத்துவ விளக்கம், தியேட்டரை கொல்லென சிரிக்க வைக்கும். சட்டைக்கு போடுகிற கஞ்சியை சாப்பிட எடுத்துக் கொண்ட மாதிரியே எந்நேரம் விரைப்போடு நிற்கும் சரவண சுப்பையாவை, உட்கார வைத்தே பேச வைத்திருக்கிறார் வெற்றி மாறன். (விஷயம் தெரிஞ்சவராச்சே?)

வசனங்களில் ஊசியை தடவிக் கொண்டு எழுதியிருப்பார் போலிருக்கிறது. தனி அட்ராக்ஷன் பெறுகிற வசனங்கள் ஒவ்வொன்றும். “கோட்டாவுல உள்ள வந்துட்டு சிஸ்டம் புரியாம பேசாதே…” என்று ஏ.சி, சமுத்திரக்கனியை அடக்குகிற அந்த காட்சியும் வசனமும், போலீஸ் அரசியலுக்கும் அதற்குள் உலவும் ஜாதி அரசியலுக்கும் ஒரு சின்ன உதாரணம்.

ஆங்… சொல்ல மறந்தாச்சு. இந்த படத்தில் கயல் ஆனந்தியும் இருக்கிறார். ஒரு சில காட்சிகள்தான். கண்ணாலேயே பேசி, அதே கண்ணாலேயே அழுது, அப்படியே ஜகா வாகிக் கொள்கிறார். பட்… மனசில் நிற்கிற கேரக்டர்தான் அதுவும்.

கதையும் சதையுமாக இயங்கும் இந்த படத்தில், இதையும் என் பங்கா வச்சுக்கோங்க என்று அழகான பின்னணி இசையை கொடுத்திருக்கும் ஜி.வி.பிரகாஷ்குமாரும், ஒளிப்பதிவாளர் ராமலிங்கமும் தனித்துவம் மிக்கவர்கள்.

தமிழ்சினிமாவுக்கு ‘பொட்டு’ வைப்பது போல சிறந்த படங்களையே தருவதால், இனி இவர் வெற்றி மாறனல்ல, அந்த திலகங்களையே தாங்கும் ‘நெற்றி’ மாறன்!

பின்குறிப்பு-

ஆட்டோ டிரைவர் சந்திரகுமார் தன் வாழ்வில் நடந்த இந்த சம்பவத்தை ஒரு நாவலாக எழுத, அதை பின்னணியாக கொண்டு இந்த கதையை வடித்திருக்கிறார் வெற்றிமாறன். Venice Film Festival Amnesty International Award உள்ளிட்ட பல்வேறு உலக திரைப்பட விழாக்களில் ஏராளமான விருதுகளை பெற்றிருக்கிறது இப்படம்.